Afsluiten van werkzaamheden

Hoi allemaal!

Afgelopen weken ben ik erg druk geweest met mijn opdracht hier, het analyseren van de SPAT lessen. Dit betekende dat ik eigenlijk iedere dag wel op een school te vinden was om lessen te bekijken. Ik kan niet alle spattrainers les zien geven maar ik doe mijn best om saturatie te bereiken. Naast analyseren praat ik ook veel met de trainers om te zien wat zij graag willen (iets heel belangrijks vind ik! Het moet niet zo zijn dat ze alles opgelegd krijgen vanuit Nederland, het moet in samenwerking met de trainers) en op deze manier probeer ik een goed verslag te schrijven over mijn analyses.

Samen met Naomi ging ik 2 maart op pad om postkaarten op de post te doen. In Nederland een hele makkelijke taak, je koopt een paar postzegels, plakt ze op de envelop en drukt het in de bus. Hier kan je nergens postzegels halen behalve in het postkantoor en ook die zijn erg schaars! In wijk Piasa moet een postkantoor zitten dus hups met de taxi. Natúúrlijk stappen wij veel te vroeg uit waardoor we nog ruim een half uur moeten lopen naar de wijk en dan nog op zoek naar het postkantoor. Blijkt het dicht te zitten, hebben wij weer! Dan maar op souvenirjacht. We hebben in gedachten een aantal dingen die we willen scoren en het is onze geluksdag vandaag, beide vinden we een paar super gave souvenirs (die nog even geheim blijven natuurlijk) en wanneer we genoeg geld hebben uitgegeven is het tijd om naar huis te gaan.
En dan breekt de hemel toch open! Het begint gigantisch te storten hier (ik blijf me er over verbazen, bij Afrika denk ik nou niet meteen aan veel regen of ligt dat aan mij?) en we schuilen onder een brug ongeveer 15 minuten lopen van het guesthouse. Twijfels twijfels over wat te doen en na 50 minuten schuilen gokken we het er maar op, rennen door de regen! Sprintend gaan we over de straten naar het guesthouse (oké, heel eerlijk? Na een paar honderd meter zijn we dood op en ontwikkelen we een nieuwe wandeltechniek: snelwandelen zonder uit te glijden op gladde wegen) en drijfnat zijn we over. Maar we kunnen er knetterhard om lachen, haha.

De rest van het weekend doe ik lekker kalm aan, nemen we afscheid van Leon en lukt het op zondag eindelijk om de kaarten op de post te doen! De prijs van een postzegel hier? 3 birr en dat is omgerekend zo'n 10 cent!

Afgelopen weken heb ik ook samen met Tilahun ballen uit mogen delen aan scholen hier. Deze ballen waren meegebracht door andere Nederlanders en de scholen zijn hier natuurlijk erg blij mee! Nieuwe materialen zijn altijd goed! Bij één organisatie (een soort dagbesteding voor mentaal beperkten) koop ik een aantal zelfgemaakte voorwerpen. De deelnemers maken deze dingen zelf en de organisatie verkoopt het om zo geld te hebben voor een ontbijt en lunch! Door deze dingen te kopen kan ik eigenlijk de organisatie een beetje sponsoren.

Ook doen Naomi, Cato en ik mee aan de WomansRun. 5km hardlopen door de straten van Addis voor een geweldloos en vrij leven wordt ons verteld. Nachtmerries hebben we er over, 5 km rennen in deze hitte, met brandende zon en ook nog eens tussen het volk dat de beste hardlopers ter wereld zijn? Waar hebben we toch ja op gezegd? Dat wordt kruipend over de finish, 2u na het eind van het evenement. Nou, het is een geweldige ochtend komen we al snel achter! Er doen 12duizend vrouwen mee en hardlopen kan amper. Het is meer een super leuke vrouwenmars met muziek, geschminkte gezichten, veel gelach en gezelligheid en gedans! Wat hebben wij genoten en stiekem waren we best trots op ons zelf! We hebben de gele medaille behaald wat betekend dat we bij de snelste 6000 lopers horen!

Ondertussen heb ik ook al afscheid moeten nemen van onze halve habesha/foreighnie Naomi. Mijn roomie voor 7 weken, met onze mosquito jachten (stel je even voor: twee half blinde meiden, deet in de ene hand en een boek in de andere op jacht naar alle mosquito's in de slaapkamer), snackfestijnen en friendsmarathons. Hoeveel plannen er ondertussen al zijn gemaakt om te gaan doen in Nederland zijn bijna niet meer te benoemen, haha.

Deze week hebben Cato en ik ook onszelf weer even aan het werk gezet. Op donderdag deden we mee met de rolstoelbasketbaltraining en vrijdag hebben we Mount Entoto bewandeld (als een oud hijgend paard dat dan weer wel)! De foto's zeggen nog niet genoeg, wat was het prachtig!

Oh en niet te vergeten, we zijn naar het Hollandhouse geweest en hebben jawel, kroketten gegeten! Niet zo lekker natuurlijk als de echte in Nederland maar toch wel heel erg goed hoor hahaha.
Ook hebben we het natuurlijkste masker ooit op ons gezicht gesmeerd: verse Aloë Vera uit de tuin geplukt en smeren maar.

Aankomende week heb ik mijn laatste officiële dagen als vrijwilliger hier en worden de tripjes die ik ga maken duidelijk. Het worden in ieder geval 2 losse tripjes naar de Simien Mountains en Danakill depressie.

Groetjes! Over 19 dagen ben ik alweer terug in Nederland, wat een gekke gedachte.